Als ik in de auto naar mijn moeder zit bedenk ik me “ wat maakt Paladijn nou zo’n leuke werkplek?” Als ik voor me kijk zit mijn zoon daar en weet ik van hoe ver we zijn gekomen. Het geluk en zorgeloze wat je als ouder voor je kind wil is niet altijd zo vanzelfsprekend. Ik als zorgverlener weet maar al te goed hoe het is om aan de andere kant te staan… en terwijl ik dit opschrijf besef ik dat dat de truc is… als ouder moet je het gevoel hebben dat wij samen aan dezelfde kant staan. Wij hebben hetzelfde doel. Het beste voor je kind. Ik hoop dat ik jullie dat gevoel geef.

Het werken op Paladijn vraagt iets van jezelf. Ik denk dat dat altijd zo is in de hulpverlening. Je stapt namelijk iemands leven in… je hebt iets te zeggen over iemands leven en bepaalt daarin een heleboel zonder dat je daar altijd erg in hebt. Daar moet je op een professionele manier mee omgaan en daar zit het knelpunt… het spanningsveld… als je aan de ene kant iets van jezelf kan geven en toch die afstand kan bewaren zodat je je werk goed en professioneel kan blijven doen, dan doe je het in mijn ogen goed. Als dat lukt kan je mooie momenten creëren en veel bereiken met de bewoners. Iedere dag leer ik van de bewoners en mijn collega’s hoe ik dit spanningsveld zo klein mogelijk kan maken.

Als ouders zijn we geneigd om de beperking van ons kind te compenseren. Dat mag en is gewoon heel fijn om te doen, en o wee degene die dat probeert te belemmeren! Het klinkt misschien een beetje raar maar ik denk dat we op Paladijn een heel eind komen. Het leven zo zorgeloos mogelijk maken en het geluksgevoel zo groot mogelijk en hun eigenwaarde sky-high. Dat maakt het werken op Paladijn zo leuk! Want dat hebben we als gezamenlijk doel!… Dan is het niet erg als we weleens wat vergeten of niet hebben gedaan want zoals Bassie altijd zegt: ”Wat er ook gebeurt ALTIJD blijven lachen.”

Ik werk nu ruim 2 jaar op Paladijn en met steeds meer plezier. Ik ben er begonnen midden in een burn-out… ik heb de mogelijkheid gekregen om rustig aan weer in het ritme te komen… het team en Ludmilla hebben me daar ruimte voor gegeven. Geen druk wel waardering geen vervelende vragen. De bewoners maken me iedere dag aan het lachen… mijn collega’s zijn (te) gek en de ouders… tja… die snappen het wel…

Nog 20 jaar voordat ik met pensioen mag… tenzij ik de Lotto win… maar dan kom ik elke dag helpen koken want eerlijk, da’s best een ingewikkeld klusje…

Liefs en groeten Warna

«« terug naar Aan het woord